azofrando nas cereixas

comezamos aos poucos a xuntar das risas para as choras e cando nos quixemos dar conta pasábamos dos dous quilos de cereixas. por descarte tiramos fóra as máis verdes. mal feito, porque aínda é hoxe o día en que non deixamos de azofrar nelas.

Soño coa primeira cereixa do verán.

Doulla e ela lévaa á boca, mírame con ollos cálidos, de pecado, mentres fai súa a carne. De repente, bícame e devólvema coa lingua.

E eu que marcho tocado para sempre, o óso da cereixa todo o día rolando no teclado dos dentes como unha nota musical silvestre.

Manuel Rivas, Que me queres, amor?