pasos

miráronse aos pés buscando resposta a aquel andar estraño. dende a última vez que se viran medráralles o cabelo, a intensidade da cor dos ollos e maila cantidade de chaves no peto. tamén lles medrara o amor , a un polo outro e ao outro o propio. aínda así deron en que daba igual o xeito, que o importante era camiñar, saber que os pés os levaran alí, remando, ata aquela illa. mentres conversaban sen pronunciar envolveunos a incerteza do futuro non escrito. se cadra, non albiscarse, fora o mellor sabedores de estar ancorados no seu propio imaxinario. sen necesidade de propostas formais, mirándose cos ollos da alma, deron en comezar a bailar. foi así, a través das pegadas, que lle deron forma e senso a aquel andar estraño.