ao axexo

para que a min o osíxeno me pase polo peito preciso pensarte mirándome ao espello, fotografando o baleiro que deixo mentres o can vixía se alguén anda ao axexo dende o ollo da pechadura da porta deste vello armario do faiado. se o animal bota fóra a lingua acaríñalo coa miña man esquerda e coa túa dereita mantés o obxectivo fixo. o teu ollo atravesa o visor.

se me xuras que disparas, reencárnome para que me vexas.

daedalo

armei este ascensor para ti,

que estás sempre cos pés na terra

incluso cando viaxas en avión.

tómame da á. voa comigo.

así na terra

coma no ceo, aló arriba semellaba que só estaba permitido pensar nos demais. a memoria, dende alí, dirixíase sempre ao mesmo punto: abaixo. ninguén viaxaba só, ao seu abeiro acompañábaos unha ausencia. cadaquén, de introspección. as palabras non saían, non podían ser artelladas e, sen embargo, fíxate ti, naquela ascención aos ceos non medraba o silencio. esfarelábase...