elle

anoitece unha maña de decembro e bota polas contras para acentuar o escuro. é un sábado de inverno dun ano que comeza por dousmil. mergullada no sal e o aceite de oliva virxe oe unha voz que lle berra dende a cociña:

-fágoche de vivir?

cos beizos duros do medo sentencia que lle pasou a fame

...abarcas...

quixera saber quen che expediu a licenza para pescar en radas do meu pensamento

só iso

ao mando

por fin podo pousar a man, pensar na túa liscando do peto. podo mirarme por enriba do ombro, reflectirte tres-veces-tres e tocarche algunha canción no cabelo. podo poñer unha saia e provocar que me provoques e nos estrelemos. son quen xa de ir canda ti, en paralelo.

bico o vento, xiro o ceo, viro o rumbo.

e, cando por fin podo facer todo isto, vou e marcho.

'tu mano, eternamente, tu mano'

yolanda. pablo milanés

ves dalí

se ti me dis que me deixas eu regáloche un post vermello e un soño.

eis:

-'ese' cadro de dalí
-unha catedral na praia

porque ti me dixeches que ese lugar existe e eu sei que alí podemos vernos a cambio de pechar os ollos.

(cando alguén se vai lonxe da terra, adoita

atacalo unha doenza chamada ‘síndrome do noroeste’.

se che da, que che receiten retorno)

reflexións sobre os dous

odio facer nada. especialmente sen ti

meteogalicia

e despois de que chovera durante varios días, ao seguinte de todos, de mañá,

sorprendeuna un estrano arco da vella monocolor ante o que non foi capaz de conter as bágoas