posguerra

caeume a alma aos pés cando cheguei alí e vin aquilo así, feito cascallo. contáronme que da rabia rompera o cristal cunha pedra roma (das do pai-nai-fillo), roubara as chaves e -lonxe de fuxir inmediatamente- se parou con parsimonia a abrir a pechadura cando xa non tiña sentido, celebrando unha eucaristía. o resto fíxoo o tempo que, sutilemente, traballou na destrucción tinguindo de gris a madeira que dera acubillo á súa verdadeira historia. mirar para alí máis dun segundo era como estar facendo o amor coa morte. lenemente.